obudziłem się z beznadziejnie wielkim wzwodem
i bez najmniejszych chęci do życia
w zasadzie nie miałem nawet ochoty otwierać oczu
przez parę godzin udawałem że mnie nie ma
biała czysta kartka papieru i inne takie tam
sposoby które nic a nic nie pomogły
zacząłem panicznie zastanawiać się
czy trzeba popełnić samobójstwo żeby uwolnić się
od tych wszystkich ludzi którzy mnie na co dzień otaczają
przypadkowych kobiet pocałunków nad ranem
alkoholu wypijanego bez większej chęci i następstw
blantów wypalanych rzadko i jedynie dla towarzystwa
gównianych rozmów które nie prowadzą do nikąd
uśmiechów powitań pożegnań błyskawicznych telefonów
esemesów internetu spacerów z psem pracy po osiem godzin
wchodzenia w dupę wydawcy właścicielom knajp czytelnikom
bólu głowy stojącego kutasa chęci ambicji myśli
chcę być plemnikiem który nie zdążył dotrzeć na czas do jajeczka
(z tomu „cztery ściany i drzwi bez klamki”)
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Arku ok coś w tym jest - sytuacja pokręcona więc i wiersz musi ją jakoś oddawać - ale wybacz za mało tu emocji kompozycja zbyt śliska dziwnie to nazbyt demonstracyjne aż się robi bełkotliwe -- Pozdrawiam Wojtek Michalec
OdpowiedzUsuńPS spoko nie każdy wiersz musi być arcydziełem